zondag 7 juni 2009

De conservatieve revolutie van 7 juni 2009

Tien jaar na paars-groen liggen de toenmalige 'progressieve' coalitiepartners allemaal op apegapen, en heten de winnaars CD&V, NVA en LDD. Hoe moet je deze 'conservatieve revolutie' interpreteren?

Enerzijds is dit ongetwijfeld de overwinning van de perceptie op de inhoud, en dus van de archislechte politieke verslaggeving in Vlaanderen. De uitspraak van de Republikeinen onder Georges Bush dat je in de VS een meerderheid kan maken zonder rekening te houden met de "reality-based community" is nu ook in Vlaanderen waarheid geworden. CD&V en NVA leggen twee jaar het land lam, maar het stemvee onthoudt alleen de Vlaamse Georges Clooney + die grappige dikzak uit de Slimste Mens, versus de onhandige communicatie van Gennez (affaire-Anciaux) en de onhandige communicatie van Somers (affaire-Vijnck). Ook misselijke blaadjes als Knack hebben er de laatste jaren hun bestaansreden van gemaakt om de tweedeling bestuur (= CD&V) versus anti-bestuur (= LDD, NVA en VB) te doen ingang vinden, in plaats van al die 'paarse' sociaal-economische of andere inhoudelijke breuklijnen.

Anderzijds moet je ook inzien dat deze uitslag een 'logische' uiting is van de diepe anti-progressieve, anti-stedelijke, anti-intellectuele onderstroom die Vlaanderen al zo lang kenmerkt. In die zin is dit de ultieme weerwraak van de verkavelings-vlaming na 20 jaar cordon sanitaire. Zelden stond conservatief rechts zo sterk! Het is ook de ultieme nederlaag van de sp.a, die 20 jaar geleden als eerste grote partij haar volkse kiezers zag vertrekken richting Vlaams Blok, maar dankzij het cordon 20 jaar aan het beleid kon blijven deelnemen. Nu het Blok ineenstuikt maar er geen enkele kiezer terugkomt naar de socialistische stal, blijkt dat de sp.a geen enkele vooruitgang heeft geboekt in het terugwinnen van die kiezers.

Strategisch gesproken, had enkel een drastische verharding en popularisering van het sp.a profiel een antwoord kunnen bieden op het wegdeemsteren van het cordon sanitaire. (Patrick Jansens vond in Antwerpen een populair antwoord zonder te verharden, maar dat was vanuit de burgemeesterszetel; op Vlaams niveau heeft sp.a die kans niet). Deze strategische noodzaak werd eerst totaal gemist door de minzame professor Van de Lanotte en vervolgens door braaf schaap Gennez.

Even mezelf citeren, blogpost 7 november 2007:
de voorbije achttien jaar waren een uitzonderlijke periode voor de sociaal-democratische partij. Een groot deel van haar traditioneel publiek, namelijk de maatschappelijke 'onderklasse', zat bij het Vlaams Blok/Vlaams Belang. Tegelijk was er het cordon sanitaire, één van de weinige democratische mechanismen waar we in België fier mogen op zijn, waardoor een (uiterst) rechtse regering afgeblokt werd.

(...)

Onder de gegeven omstandigheden was het een correcte zet dat de sp.a evolueerde naar een beleids-, ja zelfs managementspartij die vooral de hogere middenklasse aansprak, en het (gematigd) rechtse kiespubliek geruststelde en met het cordon verzoende.

De komende jaren zal dit gegeven totaal veranderen: door de voorziene graduele aftakeling van het Vlaams Belang (dankzij het cordon) komen de stemmen voor het Vlaams Belang systematisch vrij de komende tien jaar. Tegelijk zijn er nu met Lijst Dedecker en de N-VA twee partijen die een populistisch rechts discours houden en buiten het cordon vallen.

Als de sp.a niet oppast en zich niet heel snel opnieuw profileert richting 'misnoegden', gaan alle Vlaams Belang stemmen naar de rechtse partijen en sluit links zich voor lange tijd af van het beleid. En dan wenkt het Ségolène Royal perspectief...

Voor wie Ségolène inmiddels al vergeten is, met dat laatste bedoelde ik: de situatie dat je, zelfs al slaag je erin om alle centrum-linkse stemmen te verzamelen, je gewoon structureel niet meer opkan tegen rechts. Ik had even goed naar Italië kunnen verwijzen overigens. Vandaag halen sp.a + Groen samen in Vlaanderen met moeite een vijfde van de stemmen!
Quod erat demonstrandum, zegt men dan..
-