De begroting en de generaal

De discussie over de Belgische begroting werd aanvankelijk afgedaan als een technische ruzie tussen zenuwachtige ministers. Dankzij de berichtgeving over de berekeningen van het Planbureau (DM, 14/11 en 15/11) weten we inmiddels beter. Het Planbureau heeft het VOKA en de liberalen danig in hun hemd gezet door zeer duidelijk te becijferen dat de door hen gevraagde indexsprong de meeste mensen 3 tot 4 keer meer kost dan de verketterde BTW-verhoging. Nu dit 'technische detail' opgeklaard is, en de liberalen nog steeds niet buigen, wordt duidelijk dat hier eigenlijk een veel fundamentelere vraag voorligt. De ruzie toont de onbeschaamde manier waarop de werkgevers en kapitaalbezitters de crisis willen afwentelen op de werknemers.

Dit is de fundamentele vraag: waar gaat de overheid het geld dat door de financiële wereld vergokt werd, terughalen? Er zijn 2 keuzes: ofwel bij de financiële sector en de witteboordcriminelen, ofwel bij de werknemers. Uiteraard zal de overheid met het mes op de keel altijd de gemakkelijkste weg kiezen. Dus komt het erop aan om het hen zo moeilijk mogelijk te maken om de werknemers extra te belasten. Anders zal men de financiële sector en de grote fraudeurs nooit aanpakken. In die optiek vind ik het kortzichtig dat het Waalse spoorwegpersoneel gedemoniseerd werd omdat het deze week durfde mee te staken met de Zuid-Europeanen. Men moet nu juist onbuigbaar en koppig durven zijn, op het 'asociale' af, net zoals de financiële sector.

En dat men niet afkomt met de smoes dat er nu eenmaal niets aan belastingontduiking en flitskapitaal te doen is. De FBI kan bij een seksschandaal zomaar de niet-verstuurde privéberichtjes van CIA-generaal Petraeus, één van de machtigste mannen ter wereld, lezen. Wat zou men dan bij het grootste schandaal van de 21ste eeuw niet kunnen zien wat de financiële wereld aan het bekokstoven is.