Kevin Absillis en de linkse kerk

Het vierdelig essay van Kevin Absillis in De Morgen dat progressieve anti-nationalisten aan de kaak stelde, hoe warrig ook, heeft alleszins de verdienste dat het voor een aantal boeiende reacties zorgde. En, om eerlijk te zijn, het was zelf ook niet geheel zonder mérites. Sommige quotes die Absillis verzamelde van progressieven die, in hun haast om het vlaams-nationalisme te veroordelen, elk gevoel van collectieve identiteit afzweren en belachelijk maken, deden pijn aan de ogen. Tot hier levert hij terechte kritiek: de verheerlijking van absoluut postmodern individualisme en fragmentatie is allesbehalve progressief. De ‘vrije keuze’ van het ontvoogde individu voor wie geen gemeenschappelijke verhalen meer gelden, is de schijnkeuze van de consument in de supermarkt - de keuze tussen vijftien varianten van dezelfde rommel die hem of haar door de commercie worden aangepraat.

Wanneer Absillis dit echter aangrijpt om te argumenteren dat progressieven ook (vlaams-)nationale gevoelens moeten cultiveren, gaat hij jammerlijk uit de bocht. Ja, er is dringend nood aan collectieve identiteitsvorming. Maar -sorry Kevin en Siegfried- taal of bloedbanden (het jus sanguinis van de nationalisten) zijn nog steeds even belachelijke en gevaarlijke fundamenten voor identiteitsvorming als in de jaren dertig (om er dan weer een andere beladen uitspraak van de voorbije week bij te halen).

Het goede nieuws is dat er voor progressieven kansen te over zijn om een eigen collectieve identiteit naar voor te brengen. Bijvoorbeeld de identiteit als moderne vrijzinnige, aansluitend bij het huidige debat over een positieve, collectieve invulling van wat het betekent om humanist te zijn. Of de identiteit als Europese sociaal-democraat, met een gezamenlijke politieke agenda om de EU op te bouwen tot meest sociale en vredelievende machtsblok ter wereld. Of de identiteit als cultuurliefhebber, met als opdracht het opnieuw definiëren en populariseren van een nieuwe, emancipatorische cultuurcanon.

Dit zijn publieke identiteiten waar de progressief voor zou moeten strijden. Zoals Prof. Tom Verschaffel in zijn reactie beklemtoonde, is het absurd te stellen dat een progressief tegen ‘identiteit’ zou zijn. Echter, een progressief weet dat een identiteit niet eeuwigdurend is of zomaar gegeven, maar dat elke identiteit een doelbewuste constructie is. Ook de Vlaamse? Parbleu, ook die! Onder Bracke is de VRT-nieuwsredactie beginnen te spreken over “wij Vlamingen”, “de Vlaamse eisen”, en zelfs de “Vlaamse kust”. Woestijnvis heeft Bart De Wever gecast als de “vertolker van de sympathieke no-nonsense Vlaming”. Waarom niet dezelfde middelen inzetten om een moderne, gemeenschappelijke identiteit als humanisten, Europese sociaal-democraten, of cultuurliefhebbers breed ingang te doen vinden?

De begroting en de generaal

De discussie over de Belgische begroting werd aanvankelijk afgedaan als een technische ruzie tussen zenuwachtige ministers. Dankzij de berichtgeving over de berekeningen van het Planbureau (DM, 14/11 en 15/11) weten we inmiddels beter. Het Planbureau heeft het VOKA en de liberalen danig in hun hemd gezet door zeer duidelijk te becijferen dat de door hen gevraagde indexsprong de meeste mensen 3 tot 4 keer meer kost dan de verketterde BTW-verhoging. Nu dit 'technische detail' opgeklaard is, en de liberalen nog steeds niet buigen, wordt duidelijk dat hier eigenlijk een veel fundamentelere vraag voorligt. De ruzie toont de onbeschaamde manier waarop de werkgevers en kapitaalbezitters de crisis willen afwentelen op de werknemers.

Dit is de fundamentele vraag: waar gaat de overheid het geld dat door de financiële wereld vergokt werd, terughalen? Er zijn 2 keuzes: ofwel bij de financiële sector en de witteboordcriminelen, ofwel bij de werknemers. Uiteraard zal de overheid met het mes op de keel altijd de gemakkelijkste weg kiezen. Dus komt het erop aan om het hen zo moeilijk mogelijk te maken om de werknemers extra te belasten. Anders zal men de financiële sector en de grote fraudeurs nooit aanpakken. In die optiek vind ik het kortzichtig dat het Waalse spoorwegpersoneel gedemoniseerd werd omdat het deze week durfde mee te staken met de Zuid-Europeanen. Men moet nu juist onbuigbaar en koppig durven zijn, op het 'asociale' af, net zoals de financiële sector.

En dat men niet afkomt met de smoes dat er nu eenmaal niets aan belastingontduiking en flitskapitaal te doen is. De FBI kan bij een seksschandaal zomaar de niet-verstuurde privéberichtjes van CIA-generaal Petraeus, één van de machtigste mannen ter wereld, lezen. Wat zou men dan bij het grootste schandaal van de 21ste eeuw niet kunnen zien wat de financiële wereld aan het bekokstoven is.

Vooruit naar het verleden

Volgens een stel VOKA-ondernemers leven we onder een 'marxistisch Waals bewind' wegens de heersende 'latente wetgeving' die ondernemers enkel als bandieten ziet (proef deze uitdrukking! 'latente wetgeving'! lees: iemand heeft de euvele moed gehad om, na het failliet van het casinokapitalisme en de ineenstorting van de corrupte financiële sector in ons land, de oude taboes op vermogensbelasting en aanpakken van fraude te durven in vraag stellen).
Volgens de N-VA voorzitter is een zeldzaam kritische journalist van een half-N-VA partijblad een nobody en bovendien een exponent van de ‘linkse kerk’.
Het nieuwe Vlaanderen lijkt elke dag meer op het België van 30 jaar geleden.

Fraudeurs tegen Crombez

Nieuw bericht vandaag in het media-offensief tegen de anti-fraudemaatregelen: "1 op 3 bedrijven wil vertrekken uit België. Vooral de aangekondigde maatregelen tegen fiscale fraude zijn volgens de ondervraagden overdreven".

Dus als ze niet mogen frauderen, zijn de bedrijven weg? Wat een verachtelijke, asociale boodschap in tijd van crisis, denk je dan. Good riddance, weg met die bedrijfsleiders!
Of wacht eens even... Om tot deze opzienbarende conclusies te komen heeft Deloitte enkel zijn collega's fiscalisten ondervraagd, dus degenen die van fraude organiseren hun beroep maken. Wat een verrassing dat die niet blij zijn (!)

"2/3 van de bedrijven zal zijn investeringsbeleid in België aanpassen aan de nieuwe maatregelen", schreeuwt het bericht ook nog. Subtekst: wie als bedrijf niet als de bliksem een afspraak maakt met Deloitte om zijn investeringen te 'optimaliseren', is oliedom. Of: hoe je op de voorpagina van onze grootste 'kwaliteitskrant' reclame voor frauderen kan maken terwijl iedereen spreekt over de fraude bestrijden.

Ernstig: ik hoop dat al die stemmingmakerij vanwege de fraudeurs John Crombez niet van het pad afbrengt om het profitariaat van België aan te pakken. Want wat er gebeurt met een maatschappij waarin belastingontduiking endemisch is, bewijst Griekenland elke dag.