Hoe dit blijft bestaan weten alleen de heren achter de schermen. Om de twee dagen wordt mijn krant ontsierd door een niet weg te boenen vetvlek op de voorpagina. Ordinair scheldproza bedolven onder onverteerbare woordenbrij, een lawine van zurige stijlfouten die voor apart moeten doorgaan.
Signalement van de dader: opgeblazen waterzak op kromme beentjes. Wit overhemd boven jeansbroek, de rebellie van de provinciaal. Het vale, kale, van teveel Bourgogne dooraderde mombakkes dat zelfgenoegzaam kankert vanachter het plastieken raamkozijn, vanuit de beige salon, de veel te dure brasserie. Zelfverklaarde intellectueel met country franjes: kan het nog achterlijker. Orakel van de slechte smaak. Ook op papier een stijlramp: hucklebuck van manke metaforen.
Iedereen kent zijn brokkenparcours van hoofdredacteur tot vakkenvuller. De rode draad: de pennelikker als kruiperige vazal. Aanschurken tegen de schurken: ACW-er in het diepst van zijn gedachten. Weliswaar niet van het Duitsland-jaren-dertig-type, zoals die andere vuilspuiter, die bij Roularta de dienst uitmaakt. Geil van de macht, maar met de embonpoint van de salonsocialist. De eenheid in de wartaal: het schaamteloze natrappen, de loze ergernis. Maar steeds, in goede tsjevenstijl, veilig vanachter de rug der broodheren. Kankeren op commando. Ook fysiek een etterbuil gelijk.
En dan die korte beentjes. Niet scherp genoeg om raak te treffen? Dan maar met spek schieten. Woordenboek omkieperen om de bourgeois te epateren. Jezelf opblazen terwijl je plat op je buik ligt: de Vlaamse succesformule. Echter: zelfs de keizer zonder kleren kwam niet terug als nar. Hij wel. Genant, tot kotsen toe. Boontje, na al die keren omdraaien, moet je graf intussen een enorme cisterne zijn.
donderdag 18 maart 2010
zondag 7 maart 2010
Interessant voorstel van SP.a
Onder het motto: als het goed is, mag het ook gezegd worden:
Het voorstel van voorzitster Gennez van de SP.a om een belasting op winsten uit kapitaal in te voeren (DM 5/03) is een heel interessante poging om ons huidig fiscaal systeem, dat zoals we weten in al zijn voegen kraakt, te her-denken. Het voorstel voorziet in een belasting op de jaarlijkse aangroei van het totale vermogen van elk gezin, met een vrijstelling voor de waarde van de eigen woning tot 400.000 Euro, en het spaargeld tot 50.000 Euro. In ruil daarvoor zouden de roerende en onroerende voorheffing afgeschaft worden, en de lasten op arbeid verlaagd worden.
Een diepgaand debat over dit voorstel is nodig en nuttig. Een kritische vraag die je de SP.a kan stellen is bijvoorbeeld hoe men zal omgaan met 'schijnwinsten' (bvb. mbt de waarde van je huis) als gevolg van inflatie. Ook lijkt me het tegengaan van schijnzelfstandigen en managementvennootschappen minstens even belangrijk om tot een rechtvaardiger verdeling van de belastingen te komen. Of het tegengaan van de misbruiken van de notionele belastingaftrek.
Beschamend was alleszins de reactie van de huidige Open VLD-kopstukken op het voorstel. Ze buitelden over elkaar heen om een resem jaren-80 mantra's over 'geen hogere belastingdruk' en 'elke belasting op kapitaal is onrealistisch' te spuien. Dit terwijl het SP.a voorstel juist een verschuiving van de belastingen op arbeid naar belastingen op kapitaal beoogt. En terwijl dergelijke belasting reeds bestaat in de meeste West-Europese landen, tot zelfs in de VS toe!
De 'vernieuwing' van Alexander De Croo tekent zich op deze manier steeds sterker af. Hij zette onlangs zelf de toon door de opening van de PS naar lastenverlaging voor bedrijven op tewerkstelling toe te juichen, om er doodleuk aan toe te voegen dat er weliswaar geen enkel liberaal taboe mocht sneuvelen. Met andere woorden, een terugkeer naar de steriele liberale dogma's die juist tot de huidige crisis geleid hebben.
Meteen is duidelijk dat de Open VLD qua nieuwe ideeën dood is voor de komende jaren. Daarmee lijken ook de liberalen, na de CD&V onder Leterme, zich nu af te keren van het inhoudelijk debat om enkel de politiek-strategische toer op te gaan. Het is een angstaanjagende gedachte dat precies deze partijen de herinrichting van onze economie in de komende jaren moeten vormgeven. Hopelijk veranderen ze van koers vóór de auto-assemblage en de chemische industrie uit ons land verdwenen zijn, en vóór de sociale zekerheid op apegapen ligt.
Het voorstel van voorzitster Gennez van de SP.a om een belasting op winsten uit kapitaal in te voeren (DM 5/03) is een heel interessante poging om ons huidig fiscaal systeem, dat zoals we weten in al zijn voegen kraakt, te her-denken. Het voorstel voorziet in een belasting op de jaarlijkse aangroei van het totale vermogen van elk gezin, met een vrijstelling voor de waarde van de eigen woning tot 400.000 Euro, en het spaargeld tot 50.000 Euro. In ruil daarvoor zouden de roerende en onroerende voorheffing afgeschaft worden, en de lasten op arbeid verlaagd worden.
Een diepgaand debat over dit voorstel is nodig en nuttig. Een kritische vraag die je de SP.a kan stellen is bijvoorbeeld hoe men zal omgaan met 'schijnwinsten' (bvb. mbt de waarde van je huis) als gevolg van inflatie. Ook lijkt me het tegengaan van schijnzelfstandigen en managementvennootschappen minstens even belangrijk om tot een rechtvaardiger verdeling van de belastingen te komen. Of het tegengaan van de misbruiken van de notionele belastingaftrek.
Beschamend was alleszins de reactie van de huidige Open VLD-kopstukken op het voorstel. Ze buitelden over elkaar heen om een resem jaren-80 mantra's over 'geen hogere belastingdruk' en 'elke belasting op kapitaal is onrealistisch' te spuien. Dit terwijl het SP.a voorstel juist een verschuiving van de belastingen op arbeid naar belastingen op kapitaal beoogt. En terwijl dergelijke belasting reeds bestaat in de meeste West-Europese landen, tot zelfs in de VS toe!
De 'vernieuwing' van Alexander De Croo tekent zich op deze manier steeds sterker af. Hij zette onlangs zelf de toon door de opening van de PS naar lastenverlaging voor bedrijven op tewerkstelling toe te juichen, om er doodleuk aan toe te voegen dat er weliswaar geen enkel liberaal taboe mocht sneuvelen. Met andere woorden, een terugkeer naar de steriele liberale dogma's die juist tot de huidige crisis geleid hebben.
Meteen is duidelijk dat de Open VLD qua nieuwe ideeën dood is voor de komende jaren. Daarmee lijken ook de liberalen, na de CD&V onder Leterme, zich nu af te keren van het inhoudelijk debat om enkel de politiek-strategische toer op te gaan. Het is een angstaanjagende gedachte dat precies deze partijen de herinrichting van onze economie in de komende jaren moeten vormgeven. Hopelijk veranderen ze van koers vóór de auto-assemblage en de chemische industrie uit ons land verdwenen zijn, en vóór de sociale zekerheid op apegapen ligt.
Abonneren op:
Posts (Atom)