Vrije meningsuiting?

De debatten over de aangekondigde anti-islamfilm van Geert Wilders blijven maar cirkelen rond het concept 'vrijheid van meningsuiting'. Ook vandaag weer in de Zevende Dag werd in het debat over de film tot in den treure gefocust op hoe ver de vrijheid van meningsuiting gaat en waar de verantwoordelijkheid begint. Dat een ultra-conservatief icoon als Mia Doornaert nogmaals de kans greep om aan te sporen om de moslim-gevoeligheden vooral niet te ontzien, is niet verwonderlijk. Dat een gematigd man als Louis Tobback lovend sprak over premier Balkenende omdat die Wilders op zijn verantwoordelijkheid bij eventuele aanslagen had gewezen, was dan weer veel verbazender.

Het kleinste kind in de moslimlanden begrijpt immers dat dit geen probleem van vrije meningsuiting is, maar een probleem van politieke, militaire en economische onderdrukking. De verontwaardiging over Mohammed-cartoons en Wilders-films is natuurlijk enkel zo hevig omdat deze gezien worden als de symbolische uitingen van een algehele polarisatie en oorlog van het Westen tegen de moslimwereld. Een polarisatie die zoals we inmiddels weten doelbewust door de Amerikaanse neoconservatieven is opgezet. Figuren als Wilders en Doornaert zijn in dit verhaal enkel nuttige idioten die de symbolische kant van de Amerikaanse anti-moslimoorlog stofferen.

Veel erger dan dat soort figuren zijn dan ook de Europese mainstream-politici die zich voor de politiek-militaire kar van Bush en Cheney laten spannen. De deelname van Nederland aan de inval in Irak en de huidige gevechten in het zuiden van Afghanistan (dankzij de CD&V nu ook samen met de Belgen) is een veel fundamentelere aggressie dan om het even welk filmpje. Hoe kan Balkenende nu de verantwoordelijkheid afwentelen op Wilders als hij zelf mee het startschot van de vijandelijkheden heeft gegeven? Als onze bestuurders zich niet heel expliciet distantiëren van de Amerikaanse oorlogszucht, dragen zij een veel grotere verantwoordelijkheid als er straks doden vallen. Met vrije meningsuiting heeft dit niets te maken, enkel met politieke moed.